Episode 30 : Muktak Diary मुक्तक डायरी (29-06-2016/2073-03-15) : Download

NepaliTalim | 6:22:00 PM | 0 comments
रेडियो राप्तीको प्रस्तुती 
मुक्तक विशेष कार्यक्रम 
हरेक : बुधवार बेलुका ९.१५ देखि
Every : Wednesday 9.15pm
(29-06-2016/2073-03-15)


नमस्कार साथीहरु, 
आज मिति 2073 असार 15 गते तदनुसार 29-June-2016 का दिन   सामुदायीक रेडियो राप्ती एफ.एम.१०४.८ मेगाहर्ज सल्यान र प्रकृति एफ.एम. ९३.४ मेगाहर्ज दाङबाट एकैसाथ हरेक बुधबार राती ९ः१५ देखि ९ः५५ वजेसम्म प्रसारण हुने मुक्तक विशेष कार्यक्रम मुक्तक डायरी लिएर कार्यक्रम प्रस्तोता उपस्थित उत्तर कुमार साहु हुनुभएको छ । आजको यो कार्यक्रममा पनि तपाईहरुले पठाएका मुक्तकहरु वाचन भएका छन । सुनेर कस्तो लाग्छ प्रतिकृया खिनुहोला है त । कार्यक्रम सुनेर प्रतिकृया दिनुहुनेनै छ । 
Listen and Download (Right Click and Save As)

Download : Click Here to Download
Listen at YouTube

Muktak Mala मुक्तक माला -163 (03-07-2016/2073-03-19) : Download

NepaliTalim | 6:12:00 PM | 0 comments
रेडियो भिजनको प्रस्तुती
मुक्तक बिशेष मुक्तक माला 
प्रस्तोता मदन भण्डारी
हरेक राती १०.१५ आईतबार 
(03-07-2016/2073-03-19)
Facebook Page 


नमस्कार साथीहरु,

आज मिति 2073 असार 19 गते तदनुसार 03-July-2016 आइतबारका दिन रेडियो भिजनको मुक्तक बिशेष प्रस्तुती मुक्तक माला लिएर कार्यक्रम प्रस्तुता मदन भण्डारी कार्यक्रमका  प्राविधिकका साथमा उपस्थित हुनुभएको छ । आउनुस कस्तो लाग्यो सुनेर फेसबुक पेजमा प्रतिकृया दिनुहोला । 
Listen and Download (Right Click and Save As)

Download : Click Here to Download
Listen at YouTube

Muktak Mala मुक्तक माला -162 (26-06-2016/2073-03-12) : Download

NepaliTalim | 6:12:00 PM | 0 comments
रेडियो भिजनको प्रस्तुती
मुक्तक बिशेष मुक्तक माला 
प्रस्तोता मदन भण्डारी
हरेक राती १०.१५ आईतबार 
(26-06-2016/2073-03-12)
Facebook Page 


नमस्कार साथीहरु,

आज मिति 2073 असार 12 गते तदनुसार 26-June-2016 आइतबारका दिन रेडियो भिजनको मुक्तक बिशेष प्रस्तुती मुक्तक माला लिएर कार्यक्रम प्रस्तुता मदन भण्डारी कार्यक्रमका  प्राविधिकका साथमा उपस्थित हुनुभएको छ । आउनुस कस्तो लाग्यो सुनेर फेसबुक पेजमा प्रतिकृया दिनुहोला । 
Listen and Download (Right Click and Save As)

Download : Click Here to Download
Listen at YouTube

Muktak Mala मुक्तक माला -161 (19-06-2016/2073-03-05) : Download

NepaliTalim | 6:06:00 PM | 0 comments
रेडियो भिजनको प्रस्तुती
मुक्तक बिशेष मुक्तक माला 
प्रस्तोता मदन भण्डारी
हरेक राती १०.१५ आईतबार 
(19-06-2016/2073-03-05)
Facebook Page 


नमस्कार साथीहरु,

आज मिति 2073 असार 05 गते तदनुसार 19-June-2016 आइतबारका दिन रेडियो भिजनको मुक्तक बिशेष प्रस्तुती मुक्तक माला लिएर कार्यक्रम प्रस्तुता मदन भण्डारी कार्यक्रमका  प्राविधिकका साथमा उपस्थित हुनुभएको छ । आउनुस कस्तो लाग्यो सुनेर फेसबुक पेजमा प्रतिकृया दिनुहोला । 
Listen and Download (Right Click and Save As)

Download : Click Here to Download
Listen at YouTube

मुक्तककार प्रजित कुवंरको ७ सात मुक्तकहरू ( 7 Muktaks By Prajit Kuwar) : 05-07-2016

NepaliTalim | 5:51:00 PM | 0 comments
 प्रजित कुवंर
(१).मुक्तक
घर गोठ पाखा बारी सम्झियर
गैरी खेत अनी टारी सम्झियर
ऑशुकै भेल बग्छ प्रवासमा,
अचेल रिनको भारी सम्झियर
प्रजित कुवंर
थुमपोखरा ८ स्या्गंजा वायखोला सिख्रे

(२).मुक्तक
तिम्रो निम्ती मर्न तयार छु म
जसो भन गर्न तयार छु म
तिमी सधै खुशी हुन्छ्यौ भने
आफै लाई हर्न तयार छु म
प्रजित कुवंर
थुमपोखरा ८ स्या्गंजा वायखोला सिख्रे

(३).मुक्तक
बगाउंछु पसिना मेरै देशको ,माटा हरूमा
अनी चिनचान गर्छु कुना का्प्चा , बाटा हरुमा
किसानी हुँ लहलह सुनका दाना फलाउंछु
गैरीखेत र बारिका ठुलाठुला ,पाटा हरुमा
प्रजित कुवंर
थुमपोखरा ८ स्या्गंजा वायखोला सिख्रे

(४).मुक्तक
भरिन्न साथी लोभको भकारी
जति नै गरौ अर्काको चाकरी
आधा जुनि बिताए प्रवासमै
दुखले सधै गरेर नोकरी
प्रजित कुवंर
थुमपोखरा ८ स्या्गंजा वायखोला सिख्रे

(५).मुक्तक
सॉचो कुरा ,भन्दैनन् मान्छे हरु अचेल
सिधा साधा ,बन्दैनन् मान्छे हरु अचेल
छोडेर गाउ शहर पसेपछी.खै किन ?
ठुला भए गन्दैनन् मान्छे हरु अचेल
प्रजित कुवंर
थुमपोखरा ८ स्या्गंजा वायखोला सिख्रे

(६).मुक्तक
फर्किन्छु आमा बस्दिन प्रदेशमा
धनको निम्ती पस्दिन प्रदेशमा
चलाउछु गुजारा स्वदेशमै अब
कलिलो जिउ डस्दिन प्रदेशमा
प्रजित कुवंर
थुमपोखरा ८ स्या्गंजा वायखोला सिख्रे

(७).मुक्तक
भाडिन्छ यो घर गाउले ,कुरा सुन्यौ भने
मुखमा राम वगलि मा छुरा उन्यौ भने
फेरी हाम्रो सम्बन्धमा फाटो आउला प्यारी
छोडेर मलाई तिमीले अर्कै ,चुन्यौ भने
प्रजित कुवंर
थुमपोखरा ८ स्या्गंजा वायखोला सिख्रे

Note : All Copyright Reserved with Writer 

श्रृंखला 211 : वहकिने मन Bahakine Man (04-07-2016/2073-03-20) : Download

NepaliTalim | 3:38:00 PM | 0 comments
बहकिने मन BAHAKINE MAN -211
Thaha Sanchar Network Presents
DATE : (04-07-2016/2073-03-20)
Time : 9.15pm Every Monday         
Host :  Mahabir Biswakarma         
Facebook : Bahakine Man 
http://thahasanchar.com/


नमस्कार,

आज मिति 2073 असार 20 तदनुसार 04-July-2016 सोमबारका दिन थाहा संचार मार्फत देशभरिका विभिन्न मार्फत देशका 90 भन्दा बढी एफ एमहरु मार्फत मुक्तक विशेष कार्यक्रम बहकिने मन BAHAKINE MAN EPISODE 211 लिएर कार्यक्रम प्रस्तोता महाँविर बिश्वकर्मा उपस्थित हुनुभएको छ । आउनुस् हामी पनि सुनौ बहकिने मनको श्रृंखला । 
Listen and Download (Right and Save as)

Download : Click Here to Download
Listen at YouTube

कमल बोगटी " अन्जान " का १६ साेह्र मुक्तकहरू (16 Muktaks by Kamal Bogati Anjan) : 05-07-2016

NepaliTalim | 10:18:00 AM | 0 comments
कमल बोगटी " अन्जान "
१.मुक्तक  
अल्छि भै यो शरीर त बस्न थाल्या छ...
जिन्दगी देखेर आफ्नै तग्दिर हास्न थाल्या छ...
न देखिने न व्यक्त गर्न मिल्ने कारण भै दिएर...
किन किन नशा तिर फस्न थाल्या छ...
कमल बोगटी " अन्जान "
बर्दियाली हाल काठमाडौँ

२.मुक्तक 
त्येता हाँसो यता आँसु छोडी जानेलाई..
जोड्ने नमिल्ने गरि घर तोडी जानेलाई...
सैयौ जुनी यसैगरी बाचिरहने बर मिलोस...
यता खरानी बने उता बस्ति जोडी जानेलाई...
कमल बोगटी " अन्जान "
बर्दियाली हाल काठमाडौँ

३.मुक्तक 
छेपारो झैँ रङ्ग फेर्ने जतिलाई....
चौतर्फी दबाब पारी घेर्ने जतिलाई....
न बोल्ने न शिर ठाडो पार्ने बनाउछु...
दु:ख पर्दा मेरो रमिता हेर्ने जतिलाई...
कमल बोगटी " अन्जान "
बर्दियाली हाल काठमाडौँ

४.मुक्तक 
सिताको झैँ तिम्रो पनि हरण भयो भने....
भेट्न नपाई मेरो यहाँ मरण भयो भने....
दैवको खेल्न हो केनै गर्न सक्छु र तेतिबेला...
माफी देउ भन्दै लाश माथि तिम्रो सरण भयो भने ....
कमल बोगटी " अन्जान "
बर्दियाली हाल काठमाडौँ

५.मुक्तक 
झुटा प्रेमीहरुको मात्र एक दिन यहाँ संजाल हुने छ...
आरोपी छुट्याउनै नसकिने समस्याको जन्जाल हुने छ....
एकले अर्कालाई देखाउने अनि लुट्ने प्रब्रितिले ....
हेर्दै जाउ एक-एक गर्दै सबै यहाँ कंगाल हुने छ...
कमल बोगटी " अन्जान "
बर्दियाली हाल काठमाडौँ

६.मुक्तक
मृत्यु त केवल एउटा दैवको चाल हुनेछ...
अनेक थरि शंकाको त्यो दिन सवाल हुनेछ...
बिश्वास घात गरि चोट दिनेहरु होसियार भै बस्नु ....
म मरेको दिन पक्कै यहाँ बबाल हुनेछ...
कमल बोगटी " अन्जान "
बर्दियाली हाल काठमाडौँ

७.मुक्तक 
गन्हाउने रक्सि मान्छे पिउछु भन्छन कसो गरि....
टुक्रीएको मुटुलाई सिउछु भन्छन कसो गरि...
पानी बिना माछा जस्तै हुने यो आत्मालाई....
माया बिना पनि म जिउछु भन्छन कसो गरि...
कमल बोगटी " अन्जान "
बर्दियाली हाल काठमाडौँ

८.मुक्तक 
प्रेमिकालाई आँखाको नानी भन्नेलाई....
तिमी त मेरो मायाको खानी भन्नेलाई....
बुढेस काल लागे पछि मर्नु न बाँच्नु हुन्छ रे...
ऐले त मेरो सबैथोक हो जवानी भन्नेलाई...
कमल बोगटी " अन्जान "
बर्दियाली हाल काठमाडौँ

९.मुक्तक 
हिड्दै जादा खाल्डोमा म परे हुन्छ अरे....
होइन भने चाडै बसाई सरे हुन्छ अरे.....
कसलाई कहिले के बिगारेर जान्न मन छ मलाई.....
चाडै काल आइ यस्तो मान्छे त मरे हुन्छ अरे...
कमल बोगटी " अन्जान "
बर्दियाली हाल काठमाडौँ

१०.मुक्तक 
मै छोरालाई सम्झीएर रुदै छिन् रे आमा....
भिर पाखा गर्दै लुगा धुदै छिन् रे आमा...
लाऊ-लाऊ खाऊ भन्ने बेला प्रदेशीयो भन्दै....
म आउने बाटो हेरी तस्बिर छुदै छिन् रे आमा....
कमल बोगटी " अन्जान "
बर्दियाली हाल काठमाडौँ

११.मुक्तक 
चाहिने भन्दा बढी पेल्यो भने मान्छेलाई....
जानी जानी फेरी पनि ठेल्यो भने मान्छेलाई .....
जुन सुकै बेला बम झैँ पटकन सक्छ अरे....
उम्कने नसक्ने गरि समस्याले जेल्यो भने मान्छेलाई....
कमल बोगटी " अन्जान "
बर्दियाली हाल काठमाडौँ

१२.मुक्तक 
कपडाले बालुवा चाल्न मिल्ने भए....
मनको माया काँडा झैँ फाल्न मिल्ने भए ...
यो संसारमा दू:खी अनि एक्लो कोहि हुदैनथ्यो होला...
मरेको त्यो लाशमा एक मुठी श्वास हाल्न मिल्ने भए ....
कमल बोगटी " अन्जान "
बर्दियाली हाल काठमाडौँ

१३.मुक्तक 
बेरोजगारी म गाउँ डुल्नेलाई भौतारी सम्झीएर....
थकाई मेटिन बीच बाटोको चौतारी सम्झीएर...
सब्बैले हेप्ने अनि लुटनै खोज्छन आज भोलि.....
कसैसंग पनि नमिले मलाई औतारी सम्झीएर...
कमल बोगटी " अन्जान "
बर्दियाली हाल काठमाडौँ

१४.मुक्तक 
मायामा आज भोलि, भर हुदैन र...?
छुट्टि हिड्ने मान्छेको, घर हुदैन र...??
सबैले भिन्दै छस किन भन्छन मलाई...?
के म जस्ताको कुनै एउटा, थर हुदैन र...??
कमल बोगटी " अन्जान "
बर्दियाली हाल काठमाडौँ

१५.मुक्तक 
खुसीहरु सबै जले पिर बाँकी छ।
जल्न बाँकी याे मुटुकाे तस्बिर बाँकी छ।।
तिमी दिल माग्ने कुरा गर्छाैं छैन त्यो म सँग !!!!
चोरियो उहिलै अब खोक्रो शरीर बाँकी छ।
कमल बोगटी " अन्जान "
बर्दियाली हाल काठमाडौँ

१६.मुक्तक 
शब्द-शब्दमा सम्बन्ध, तोडिदैछ आज....
खै के पुगेन र उनको पाइला, मोडिदैछ आज...
कसैले केहि सुनाएको वा कोहि अर्कै पाएको हुनु पर्छ....
तेसैले त मेरै अगाडी अन्तै नाता, जोडिदैछ आज...
कमल बोगटी " अन्जान "
बर्दियाली हाल काठमाडौँ

Note : Copy Rights Reserved with Writer 

अजित क्षेत्रीको कथा "मलाई माफ गर है माया" (Story-Malai Maaf Gara by Ajit Chhetri) : 05-07-2016

NepaliTalim | 9:58:00 AM | 0 comments
अजित क्षेत्री
कथाकार-अजित क्षेत्री
मिति-05-07-2016

अफिस सकिनासाथ आज पनि उही चिया पसलमा पुगिसकेको थिएँ । चिया पकाउँदै रहिछन् पसलकी साहुनी । केही दिन यता अफिस समयपछि यो पसलको एक कप चिया र एउटा समोसा खाएर मात्र घर जाने मेरो दैनिकी नै बनेको छ । हल्का चिनी, कडक पत्ती र गाढा दुधमा बनेको भरी गिलास चियाकै कारण म यसै पसलमा आउने गर्छु । मेरो अफिस नेरैका थुप्रै चिया पसलेहरु मुख बंग्याउँछन् नजिकको तिर्थ हेला गर्यो भनेर । कसैले केटीले पकाएको खान गएको भन्छन् कसैले चिया पिउने निहुले चिया पसले युवती जिस्काउन गएको भन्छन् कसैले पल्किसक्यो सल्किसक्यो पनि भन्छन् । तर म त्यो चियाको स्वादमा पल्केर त्यहाँ जाने गर्छु । मानिसहरूका यि सबै भन्यो रे र भन्छन् अरे अरेका कुरा मात्र हुन् । मलाई मुखै फोरेर झुटो ईल्जाम लगाउने कसको ताकत ? कन्ना पछाडी त मेरा लागी फूल टिपुन् की हँसिया उध्याउन्, मलाई बाल मतलब ।

करीब आठ दस फुट चौडा सटरमा खोलीएको चिया पसल । पसलमा दुई टेबल, आठ दस कुर्सी, एक बेन्च र एक छेउमा समोसा, पकौडा, बिस्कुटले भरिएको सानो सोकेस र आडैमा ग्यास चुल्हो अनि भित्तामा भित्तामा टाँसिएको एक क्यालेन्डर, स्वर्गीय राजा बिरेन्द्रको परिवारको ए-थ्री साइजको फोटो, कान्तिपुर साप्ताहिक पत्रिकाको केही ब्लोअप र सम्मुखमै झुँडाईएको एउटा ऐना । यही हो यस पसलको परिचय । पसल एक युवतीले चलाएकी छिन् । करिब पच्चिस छब्बिस सालकी, अग्लो कदकी, हल्का कालो बर्णकी, आदरभाषी र बोल्दा हल्का मुस्कुराहट । काममा फुर्तिली र हातको स्वाद मिठो । यिनै कारणले धेरैजसो अफिसियलहरु एक कप चिया पिउनैका लागी यही चिया पसलमा आउने गर्थ्यौं । पसलमा पुग्नासाथ भित्तामा झुन्ड्याइएको ऐनामा दिनभरीको कामले च्याउसिएको आफ्नो अनुहार एक खेप हेर्नु र नाकको छेउछाउमा फस्टाएका डन्डिफोर निचोर्नु मेरो आदतै बनिसकेको थियो ।

ऐनामा एक झलक हेरिसकेर बसेको के थिएँ चिया आईपुग्यो टेबुलमा । 
"समोसा पनि राख्दिऊँ सर ?"-उसले भनी । "उम्" मैले टाउको हल्लाएँ । 
एक प्लेटमा समोसा पनि आयो । "आज त खुब च्वाँक देखिएकी छौ नि !"-मैले जिस्काउन भनें । 
"अँ होला खुब ? सर पनि जे पायो त्यै बोल्दिनु हुन्छ ।" उसको प्रतिक्रिया थियो । 
'हो भन्या, कस्सम आज झनै राम्री देखिएकी छौ के ।"-मैले थपें । 
'राम्रो नराम्रो त मान्छेको हेराई हो सर, राम्रो त मन हुनु पर्छ मन ।'-उसले भनि ।  
'तिमी मान्छे नि राम्री तिम्रो मन त झनै राम्रो, आकाशमा उडिरहेको रंगीन चङ्गा जस्तै ।'  फुर्क्याउने पाराले मैले भनें । तर उ फुर्किइन । 
'आकाशको चङ्गा जतिसुकै राम्रो भएपनि कि त कसैको मुठ्ठीमा आउने हो कि त धागो चुँडेर कहिँ पछारिने हो । तपाईँ पनि मलाई पछार्दै हुनुहुन्छ सर ।'-उसले जवाफ दिई ।
लाग्यो उसले मलाई तिखो प्रहार गरी । रक्षात्मक हुँदै मैले भनें :- 'तिमी त राजकुमारले उडाउने चङ्गा जस्ती छौ । चुँडेर खसे नि दरबारमै हातमा बसे नि दरबारमै ।' 
मेरो कुरामा उसले कुनै प्रतिक्रिया जनाइन । सायद प्रतिक्रिया जनाउन चाहिन पनि । उसँग यतिधेरै सवालजवाफ गरेको मैले यो पहिलो पटक थियो र उसले यति खुलेको पनि यो पहिलो पटक । कुनै पनि ग्राहकसँग धेरै बोल्दिन पनि र रिसाउँदिन पनि ऊ । ऊ अर्थात यो चिया पसलकी साहुनी । नाम भने थाहा भएन मलाई । कसैसँग नजर जुधाएर बोल्दिन अनि कसैसँग गफिएर बस्न न रुचाउँदिन । प्रायः नजर नजुधाउने मानिस कसैसँग सजिलै प्रेममा फँस्दैन र कसैले सजिलै बिस्वास जित्न पनि सक्दैन । मलाई लाग्छ ऊ आजसम्म प्रेमको मिठो फल नखाएकी यौवनकी कलि हो । धत् मैले त के के सोंच्न भ्याई सकेछु । साँच्ची युवतीहरु पनि हामी युवकहरुको बारेमा यस्तै धारणा बनाउँदा हुन् त? सोंचें- युवतीहरु युवाले जस्तै प्रेम र यौन अनि घरजमको बारेमा सोंच्नु भन्दा युवकको सुगठित शरिर र उसको आम्दानीका बारेमा सोंच्छन् होला । मेरा एक मित्र भन्ने गर्छन् पुरुषको एक चौथाई जिन्दगी युवतीको बारेमा सोंचेर र हस्तमैथुन गरेर बित्छ युवतीको आधा जिन्दगी मेकअप गरेर र ठुलो घरकी मालिक्नी हुने सपना देखेरै बित्छ । सोंचें- ठिकै भन्थ्यो उसले ।
'साहुनी सुन त'- मैले भनें ।
प्लीज सर मलाई साहुनी नभन्नुस् न- उसले आग्रह र निर्देशन मिसिएको स्वरमा भनी ।
"पसल चलाउछ्यौ साहुनी नभनेर के भनुँ त ?"
"कहाँ चलाएँ पसल? जुठो भाँडा उठाएर माझेर एक एक पैसा बटुल्ने मान्छे के को साहुनी नी ?"-उसको जवाफ आयो ।
त्यसो भए के भनौँ त ?
"बैनी भन्नुस्"-उसले सहजै भनि ।
उ सहज हुन खोजी मलाई भने असहज भयो । 
उ दुरी मेटाउँदै थिई तर सिमाना लगाउँदै थिई
म दुरी भेटाउँदै थिएँ तर सिमाना मेटाउन खोज्दै थिएँ ।
'नाईँ'-मैले भनें- 'यो सजायँ मलाई नदेऊ । यो त बाघलाई मुख र नङ्ग्रा बाँधेर बाख्राको खोरमा छोडे जस्तै भयो'-मैले थपें ।
"पापी"-उसले धारे हात लगाए जस्तो गरी मायालु पारामा भनी ।
पापी भन्ने शब्द सुन्नासाथ यस्तो लाग्यो मानौं कि मलाई यमराजको अघिल्तिर उभ्याईएको छ र यमराजबाट मैले गरेका पापहरुको लामो सूची बाचन गरिँदै छ ।
'म त धर्मको खोजीमा निस्केको मान्छे, तिमीले त पापी पनि घोषित गरिदियौ है ? अब पापीलाई सजाएँ पनि तिमी नै दिनु'- मैले भनें
''पापी नै त निस्कन्छन् धर्मको खोजीमा''-दार्शनिक शैलीमा उसले भनी- ''धर्म कमाउन त तिर्थ यात्रा र मन्दिर धाउनु नी सर, यता होइन नी"
''जहाँ पबित्रता हुन्छ त्यही हो तीर्थ, जहाँ बिश्वास हुन्छ त्यही हो मन्दिर अनि जहाँ सेवा त्यहीँ ईश्वर''- मैले पनि जाने जति एकैपटकमा भन्दिएँ । 
'तर सर'-उसले भनि-बाटोको ढुँगालाई फूल चढाउँदैमा त्यो ईश्वर बन्छ र?
'ईश्वर एक अमुर्त मानव चेतना मात्र हो जब त्यसमा बिश्वास रुपी जल चढाईन्छ नी, त्यो मुर्त बन्दछ र त्यसलाई केवल ज्ञानीहरुले मात्र देख्न सक्दछन् ।'-मैले भनें ।
'त्यसो भए तपाईं ज्ञानी हो ?'
''होइन, म त अज्ञानी किनकी ज्ञान प्राप्त गर्न ध्यान चाहिन्छ र म ध्यान गर्न सक्दिन''-मैले भनें ।
ऊ केही बोलिन । पसलमा चिया पिउन आएका ग्राहकहरु गई सकेका थिए । मैले पनि चिया सकिसकेको थिएँ पैसा बुझाएँ । 
आज अलि बढी गफिएको थिएँ । किनकिन गफमा मजा आइरहेको थियो । गफको मिठासमा चियाको स्वाद फिका थियो तर अनुभूति अनुपम थियो ।
एकछिनको मौनता तोडेर मैले नै कुराको सिलसिला बढाउन सोधें- 'ए साँच्ची, तिम्रो नाम के हो नी ?' 
हुन पनि यतिका दिनसम्म मैले उसको नाम सोधेको थिइन । खासमा मलाई उसको नाम जान्नुपर्ने आवश्यकता नै परेन आजसम्म । त्यसो भए आज किन त ? आँफैलाई सोधें मनमनै । मनले उत्तर फर्काएन । 
'के राखेको छ र नाममा ? बिना नाम पनि तपाईंले मलाई चिनिराख्नु भएकै छ के रे'.. लाग्यो-झटारोले लाग्ने गरी हिर्काई उसले मलाई । आज उसले जित्दै गइरहेकी थिइ र म, हार्दै । तर पनि यस्तो लाग्दैथ्यो हारे पनि रेफ्रीले मलाई नै बिजयी घोषणा गरिरहेको छ ।
'नाम ब्यक्तिको परिचय हो, ब्यक्तिको अनुपस्थितीमा पनि उसको नामले उसको भुमिका निर्वाह गर्दछ ।''-मैले भनें ।
'त्यसो भए नाम बिना मान्छेको परिचय नै हुँदैन त ? के बिना नामले म यो समाजमा परिचित हुन सक्दिनँ त ?-गम्भिर पारामा उसले प्रश्न गरी । 
'बिना नाम पनि परिचित हुनु सम्भव छ',-मैले भनें-'नाम भएकाहरुको भिडमा एक जना नाम बिहिन मान्छे बाँच्दछ भने नाम बिहिन हुनु नै उसको परिचय बन्दछ । तर त्यसरी एक्लो परिचयको एक्लो जीवन तिमीले जीएको हेर्न चाहन्न म ।'
''सीता, रीता, पार्वती, उमा, प्रमिला....आखिर जे नाम भए नी म मैँ हुँ, नामको शृंगारले मान्छेको बाहिरी परिचयमा त केही भिन्नता देखिएला तर मैले जीउने जिन्दगी र मेरा सपनाका अँध्यारा गल्लीहरुमा मलाई साथ दिन्छन् जस्तो लाग्दैन सर ।'' उसको दार्शनिक जवाफले म अवाक् भएँ । 
मैले भनें- 'दर्शन सिक्न त कोही तिमीसँग आओस् । तिम्रा रहस्यमय शब्दहरु सुनेपछि त लाग्छ तिमी कुनै दन्त्यकथाकी रहस्यमय पात्र हौ ।' 
'सर तारिफ धेरै भयो अब जानुस् ढिला भयो' उसले भनी । 
घडी हेरें साँझको सात बजिसकेछ । बाहिर हल्का अँध्यारो हुँदैथ्यो सरासर घरतिर लागें ।

नाम बताइन, यसै यसै टारी उसले मलाई आज ।

***********

दिनहरु यसैगरी आफ्नै गतिमा अगाडि बढ्दै गए । अफिस लागेका दिनहरुमा दिनमा एकपटक उसको पसलको चिया पिउनु, दुई चार मिठा गफहरु उसँग गर्नु, यी मेरा दैनिक रुटिङ् नै बनिसकेका थिए । वास्तवमा म मा लत नै बनिसकेको थियो यो पसल, यहाँको एक कप चिया र उसको मुस्कान । म आज भोली आफुलाई कताकता हराई रहेको थिएँ । अफिस र चोकतिर मेरा बारेमा गाईंगुई चल्न थालेको थियो तर कसैले मसंग मुखै चाहिँ फोरेका थिएनन् । खासमा चिया पसलकी साहुनीसँग मेरो त्यस्तो कुनै खास सम्बन्ध भने थिएन । म उसका लागि अरु ग्राहक सरह नै थिएँ । तर मेरा लागि भने उ केहि खास बन्दै गएकी थिई। खास यस मानेमा कि उ र उसको पसल मेरा लागी चौतारी जस्तै बनेको थियो दिनभरिको अफिसको कामको थकान मेटाउने, एक कप चिया पिउने, उसको सामिप्यमा केही बेर रहने र साँझ घर फर्कने । 
कलिलो लोर्के जोबन, चन्चले उमेरमा युवा युवती बाबुआमाको काखमा लाडप्यारमा रमाउने गर्छन् । उ भने उमेर भन्दा गरुङ्गो जिम्मेवारी सम्हालिरहेकी थिइ । मैले कारण सोधें । बुबा प्यारालाईसिसको बिमारले स्वर्गे हुनु भएको, बृद्धा आमाको काँधमा घरको सबै जिम्मेवारी भएकाले परिवारलाई सघाउन सानोतिनो भए नि पसल चलाएको उसले बताएकी थिई एकदिन ।

भोलिपल्ट बिहान समयमै अफिस पुगें । अघिल्लो दिनको केही काम बाँकी थियो- सकें । अफिसमा अडिट सुरु हुने वाला थियो त्यसैको तयारी स्वरुप म र अर्का एक स्टाफ करिब दुई हप्ताको लागि सुर्खेतको बिरेन्द्रनगर जानु पर्ने भयो । भोली बिहानैको बसमा जानु र त्यसका लागि अहिल्यै देखि तयार रहनु भन्ने निर्देशन आयो । मनमा एक प्रकारको हुटहुटि सुरु भो । भोलीका लागि तयारी गर्दै थिएँ, एक मन पहिल्यै बिरेन्द्रनगर पुगिसकेको थियो भने अर्को मन यतै कतै अल्झिरहेको थियो । एक मन दुईतिर बाँडिए जस्तो भैरहेको थियो । आँफू आँफैसँग थिइनँ कतै हराएको थिएँ । जति चाँडो काम सकाउँछु भन्यो उती नै ढिलो भयो । अफिसियल काम सकेर बाहिर निस्कँदा साँझको ६ बज्नै आँटेको थियो । सरासर उहि चिया पसलमा गएँ, भित्तामा झुन्डिएको ऐनामा आफ्नो अनुहारको एक्स रे गरें, नाकको छेउमा सानो डन्डिफोरले घर बनाउन लागेको रै'छ निचोरें र आडैको कुर्चीमा बसें । उही परिचित शैलीमा उसले चिया र समोसा टेबलमा राखिदिई । किनकिन आज मैले चिया एक चुस्कि भन्दा बढ्ता पिउनै सकिन । आज उसलाई मात्र हेरुँ हेरुँ लागेको थियो । भर्खर नुहाएर निस्केकी कुमारी युवतीको शरीरबाट बास्ना निस्के झैं उसको शरीरको बासनाले लठ्याए झैं भयो मलाई । अनि उसलाई छाडेर केही दिन बिरेन्द्रनगरको अपरिचित भिड छिचोल्न जाँदै थिएँ भोली यो पनि एक पीडा जस्तै भएको थियो मलाई यतिबेला । ऊ मेरो सामुन्नेको टेबलमा रायोको साग केलाउँदै थिई । 
"भोली म सुर्खेत जाँदैछु नि"-एकतमासले सब्जी केलाई रहेकी ऊ मेरो यो अप्रत्यासित कुराले झस्के जस्ती भई । 
"आबुई हो र ! कति कामले नि ? कि उतै बस्ने हो र अब सर ?" उस्सुकता र बिस्मयका साथ उसले एकैपटकमा थुप्रै प्रश्नहरु सोधी । 
"करीब १५ दिनका लागी" 
मैले यसो भने पनि उनको अनुहारमा कुनै परिवर्तन देखिएन । लाग्यो मेरो जवाफबाट सन्तुष्ट भईन ऊ । आफ्नो जवाफबाट म आफै पनि सन्तुष्ट हुन सकेको थिईन । 
"तर १५ दिन मेरा लागी १५ बर्ष जत्तिकै लामा हुनेछन्" मैले भनें । 
"किन नि त्यस्तो, सर ?" उसले सोधी ।
"जहाँ मन छैन त्यहाँ बतन कसरी रमाउन सक्छ र ?-मैले जवाफ दिएँ । 
"महासय, अनि मन किन यतै छोडि जाने नि ? आफ्नो मन आफैसँग लैजाने गर्नुहोला, नत्र चोरी हुन के बेर ।"-केही मुस्कुराउँदै उसले भनी ।  
'महासय' !! उसले पहिलो पटक मलाई यो शब्दले सम्बोधन गरी । चिसो पानी पिउँदा शरीरको भित्रैसम्म महसुस भए जस्तै उसको सम्बोधनले पनि मलाई एकैपटकमा भित्रैसम्म छोएर गयो । यस्तो लाग्यो पहिलो पल्ट कोही मेरो मनको तघारो जबर्जस्ती खोलेर संघारमै बस्न खोज्दैछ । उसले ठिक भनेकी थिई मन चोरीन सक्छ । तर महसुस गर्दै थिएँ मन बिस्तारै चोरी भैरहेको छ । र, म चुपचाप चोरलाई मनको तालाचाबी सुम्पिँदै थिएँ ।
"मन त चोरी भै सक्यो, अब म सुरक्षित छु"- मैले भनें ।
"त्यसो भए उजुरी दिनु नि मन चोरी भयो भनेर"
"कहाँ दिउँ उजुरी ? उनै चोर छन् र उनै सिपाही भएका छन्"-मैले भनें
"मन चोरी भएको प्रमाण केछ तपाईंसँग ?" उसको यो प्रश्नले म आफूलाई अदालको कठघरामा उभिएको कैदी जस्तै महसुस गरें जो आफू निर्दोष हुँदा हुँदै पनि निर्दोषिताको प्रमाण पेस गर्न असमर्थ हुन्छ । यस्तो लाग्दैछ जस्को बिरुद्ध उजुरी दिएको छु उहि मेरो उजुरी उपर सुनुवाई गर्दैछ ।
"तिमी केरकार बिभागको पुलिस अफिसर कि अदालतको न्यायधिश हँ ?-मैले कुरो थपें ।
"तपाईँ जे सम्झनुस्"-उसले भनि- "तपाईंको हराएको मन भेटाउन सहयोग गर्न चाहने एउटा शुभचिन्तक मात्र हुँ म ।"
उसो भए सुन- मैले भनेँ- "मान्छेले आफूले आफूलाई बिर्सनु, बिना पानीमा तैरन खोज्नु र बिना हुरी मन टाढा टाढा सम्म पुग्नु मन चोरीएको लक्षण होइन त?"
"कुन दिन सर पनि चोरिनु भयो रे भन्ने समाचार आउन बेर छैन ।"-हाँस्दै उसले थपि ।
"आओस् छिट्टै त्यो दिन"
हामी दुबै गलल्ल हास्यौं ।
घडी हेरें समय त घर्की सकेछ । पसलबाट निस्केर घरतर्फ पाइला बढाएँ । हिड्नै लाग्दा उसले भनि: "शुभयात्रा सर, चाँडै फर्कनु होला है ।"
हिँड्नै लाग्दा मैले आज फेरी उसको नाम सोधें । उसले सहज उत्तर दिई: "माया" ।
माया साँच्चिकै मायावी थिई । "माया"... यो शब्द ननिदाउँञ्जेल कानमा गुन्जिरह्यो ।

भोलिपल्ट बिहानै म र अर्का एक स्टाफ बिरेन्द्रनगरका लागी प्रस्थान गरियो ।

*********

बिरेन्द्रनगर आएको चौथो दिनमै दुई जना अपरिचित अनुहारहरु हाम्रो अफिस भित्र छिरे र अभिबादन कमरेड भन्दै जोडले हात मिलाए । दुई मध्ये एक अलिक रक्षात्मक हिसाबले ढोका नेरै उभियो र अर्को हामीसंग गफ गर्न लाग्यो । अत्यान्तै मृदुभाषी यी युवक माओवादी जनयुद्धमा लागेका र भर्खरै यो बजार क्षेत्रको पार्टी ईन्चार्ज भएर आएका रैछन् । असली नाम दिपक सुनाम भएपनि पार्टीको नाम क. उमंग रहेछ । मान्छे निक्कै तार्किक लागे। सके पार्टीमा सक्रिय भएर लाग्न र नसके पार्टीलाई आर्थिक-भौतिक र नैतिक समर्थन गर्नु पर्ने भन्दै उनले निर्देशनात्मक शैलीमा आग्रह गरे । केही आर्थिक सहयोग गर्नु पर्ने उनको मागलाई हामी हेड अफिससँग सल्लाह गर्नेछौं भनेर उम्कियौं ।
उनीहरू त्यहाँबाट निस्केको दुई घण्टा पनि भएको थिएन पुलिसको एउटा भ्यान आएर हाम्रो कार्यालय अगाडि रोकियो । तत्काल उनीहरुले हाम्रो कार्यालयलाई चारै तर्फबाट घेरा हाले । केही पुलिसहरु हाम्रो कार्यालयका कागजात खानतलासी गर्न लागे भने अफिसमा भएका हामी चारै जनालाई प्रहरी भ्यानमा राखेर जिल्ला प्रहरी कार्यालय लगे । त्यसदिन माओवादी कार्यकर्ताहरू हाम्रो कार्यालयमा आएको सुराकी कसैले प्रहरीलाई दिएको रहेछ ।
बिना कारण प्रहरी हिरासतमा १५ दिन जति राखियो हामीलाई । प्रहरी खोरमा बस्नुको पीडा र त्यहाँ पाईएको अपमानले भित्रभित्रै हिनताबोध र राज्यप्रति बितृष्णा नै पैदा भयो । माओवादीमा कतैपनि हाम्रो संलग्नता नपाईएको र हेड अफिसले मानब अधिकारकर्मी मार्फत दिएको दबाबका कारण १६ औं दिनमा प्रहरी हिरासतबाट मुक्त भइयो । मुक्त भएपछि सिधै कोठामा पुगें । सहकर्मीहरु कोठामै भेट्न आउनु भयो । भोलीपल्ट पनि कोठामै सुतें अफिस जानै मन लागेन ।

अर्को दिनदेखि नियमित अफिस जान थालेँ । केही दिन अघि घटेको त्यो अप्रत्यासित घटनाले मन बिचलित भैरह्यो । मनको शान्त तलाउमा कसैले ढुङ्गा खसालेर अशान्ति मच्चाए सरी भयो ।

एक दिन अचानक साँझपख तिनै माओवादीहरु बाटोमा भेट भए । प्रहरीले म लगाएत मेरा सहकर्मीहरुलाई पक्राउ गरेर यातना दिएकोमा कमरेड उमंगले गहिरो दुःख ब्यक्त गरे । सामन्ती राज्यसत्ताको बिभेद र दमन बिरुद्ध संघर्षको मैदानमा उत्रन उनीहरुले मलाई आग्रह गरे । मैले उपयुक्त समयमा यसबारेमा सोंच्न सकिने बताएँ । उनीहरुले केही मार्क्सवाद र माओवादी दर्शनका किताब मेरो हातमा थमाउँदै भने: यी पुस्तकहरुको अध्ययन गर्नुस् कमरेड, आशा छ तपाईं छिट्टै हाम्रो गौरवशाली पार्टीको पूर्णकालीन कार्यकर्ता बन्नु हुनेछ ।"
एकातिर माओवादीहरु मलाई माओवादी कार्यकर्ता बन्न दिनहुँ दबाब दिँदै थिए भने अर्को तर्फ म र मेरो अफिसका सहकर्मीहरु माथी सेना र प्रहरीको निगरानी बढिरहेको थियो । माओवादीको साथमा बसेको अबस्थामा सुरक्षाकर्मीले भेटाए मेरो पनि सफाया हुने निश्चित थियो । मन आतङ्कित थियो बाहिर मुस्कुराएको मात्र थिएँ म ।

दिनहरु बित्दै गए, म आफूलाई असुरक्षित महसुस गर्न थालें । कहिले माओवादी त कहिले सेना पुलिसका मान्छे भेट भईरहन्थे । एकदिन एकजना माओवादी कार्यकर्ता मेरो कार्यालयमै आएर अघिल्लो दिन हुने माओवादीको गोप्य सभामा सहभागी हुन जारी गरिएको उर्दी पत्र हातमा थमाएर गयो । चिट्ठी सर्सर्ती पढें-अनिवार्य उपस्थित हुनु भनिएको थियो । पत्र खल्तीमा राख्ने हिम्मत आएन टोकरीमा फाल्न पनि डर लाग्यो । सम्भावित भबितब्यको भयले शरीर लगलग काँप्यो । म जस्तो प्रजातन्त्र र स्वतन्त्रताको पक्षधर मानिस कसरी माओवादी जनवादी अभ्यास स्वीकार गर्न सकुँला र भन्ने पनि सोचेँ । अर्कोतिर माओवादी आग्रह र उर्दी लत्याउन सक्ने नैतिक बल पनि जुटाउन सकिन मैले । अफिसका साथीहरुको अबस्था पनि मेरै जस्तो रहेछ । कार्यक्रममा जाऊँ भने बिनासित्ति माओवादीको बिल्ला भिरिने अनि सेना प्रहरीको आक्रमणको सिकार पनि बन्न सकिने डर अनि नजाउँ भने माओवादीको नजरमा उनीहरुको बिरोधी भइने डर । साझ पर्दै गयो मनमा डर बढ्दै गयो, अन्यमनस्क स्थितिमा पुगें । खेदिएर भिरमा पुर्याईएको मृगको हालत भएको थियो मेरो, एकातिर भिर र अर्कोतिर बिशाल नदी थियो । भिरमा ज्यान फालुँ कि नदीमा हाम फालुँ ?

करीब दुई हप्ताको लागी बिरेन्द्र नगर आएको म करीब चार हप्तादेखि यतै थिएँ । अफिसको काम सकिनु त कता हो कता म त हरेक दिन नयाँ नयाँ उल्झनमा फस्दै थिएँ । जुन उत्साह लिएर यहाँ आएको थिएँ ति सबै पानीको फोका झैं बिलिन भैसकेका थिए । अब मलाई बिरेन्द्रनगरको बसाईं एक दिन पनि एक युग जस्तै लामो भैसकेको थियो । यस अवधिमा घरपरिवारको याद खुब आईरह्यो । सबैभन्दा बढी त उही चिया पसलको याद आयो अनि मायाको । बिरेन्द्रनगरका कुनै पनि चिया पसलले मलाई मायाको झल्को मेटाउन सकेनन् । यहाँका कुनै पनि पसलका चिया मलाई स्वादिष्ट लागेनन् । साँच्चै भन्नु पर्दा यो शहरले मलाई आफ्नो बनाउन सकेन अनि मैले यो शहरलाई आफ्नो बनाउन सकिन । यहाँ मैले कोही आफ्ना भेटिन । शहरको भिडमा म आफू आफैसँग हराई रहेको थिएँ । "कुनै दिन सर पनि चोरीनु भएको खबर आउन बेर छैन"- मायाले भनेका यी कुरा झट्ट याद आयो । म चोरीएको त थिईनँ तर हराई रहेको थिएँ यहाँ । साँच्ची कुनै दिन म यस शहरबाट साँच्चिनै हराएँ भनें !!
म गिरफ्तारीमा परेको र छुटेको थाहा पाए देखि नै मेरो परिवारबाट यहाँ नबस्न तिब्र दबाब आइरहेको थियो । र, अब यहाँ बसिरहन मलाई पनि असुरक्षित महसुस हुँदै थियो । आज रातभरमै मैले एउटा बोल्ड निर्णय लिनु पर्ने भयो ।
बिहान सबेरै निद खुल्यो । किन किन आज ज्यान चङ्गा जस्तै हलुका महसुस भैरहेको थियो । तनाव मुक्त थिएँ म । खाना खाईवरी समयमै अफिस पुगें । कम्प्युटर खोलें केही कुरा टाइप गरें एक प्रति प्रिन्ट गरें र सरासर कार्यालय प्रमुखको कक्षमा गएँ । अभिबादन आदानप्रदान पछि हातमा लिईराखेको पेपर उनलाई दिएँ । पत्र पढिसकेसी उनले अचम्मित हुँदै प्रश्न गरे- "राजेन्द्र सर तपाईंबाट राजीनामा !! तर के कारणले ?"
"कारण त प्रष्ट छ नि, यस्तो अशान्त वातावरण र चौतर्फी निगरानीको बिचमा म कसरी काम गर्न सक्छु सर ?"
उनी केही बोलेनन् । मैले मेरो जिम्मामा रहेका सम्पूर्ण फाइल र कागजातहरु उनलाई सुम्पिएँ ।
एकै छिनमै म अफिसबाट बाहिरिई सकेको थिएँ । सरासर म उहि चौतारी पछाडिको सानो चमेना गृहमा पुगें जहाँ बितेका केही दिन यता मैले कमरेड उमंगसँग भेट्ने गरेको थिएँ ।

कमरेड उमंगले करिब आधा घण्टा टाढा रहेको माओवादी पार्टीको आमसभा स्थलमा पुर्याए। खचाखच मानिसले भरिएको सभामा म संगै थुप्रैले माओवादी पार्टीको सदस्यता ग्रहण गरी पूर्णकालीन सदस्यता लिए ।
सेना प्रहरीको निगरानीमा रहनु र माओवादी धम्की खेपेर अधमरो जिन्दगी जीउनु भन्दा माओवादी भएरै हिँड्नु उचित लागेपछि मैले खाईपाईको जागिर पनि छाडेर यसरी माओवादी कार्यकर्ता बनेर हिडेँ । सुरुका दिनमा अर्घाखाँची र सल्यानका घना जंगलमा सैनिक तालिममा सहभागी भएँ ।

माओवादी पार्टीमा लागेर हिँडेको खबर घरमा पठाई सकेको थिएँ । सुरु सुरुका दिनमा घरको यादले सतायो । मनको क्यानभाषमा मायाको तस्बिर उस्तै गरी आई रह्यो केही दिन केही हप्ता । तर पछि पार्टीको स्कुलिङ् र फौजी खटनले यति ब्यस्त बनायो कि त्यहाँ आफू, आफ्नो पार्टी र जनयुद्ध बाहेक केही सोंच्नै सकिन । जनयुद्धमा लागेर भुमिगत भै हिँडेको चार पाँच सालमा एकाध पटक पार्टीको काम बिशेषले जाने क्रममा पसेको बाहेक घरमा गएको मलाई सम्झना छैन । जनयुद्धमा लागेको करिब डेढ बर्षपछि पहिलो पटक घर गएको थिएँ । मायालाई भेट्न उनको चिया पसल भएको ठाउँ पुगें तर त्यहाँ न त मायाँ थिई न त उसको चिया पसल । मन खिन्न भयो । छिट्टै आउनुहोस् है सर भनेकी थिई हिड्ने बेलामा । दुई हप्ताको लागी हिँडेको म डेढ बर्ष पछि फर्केको थिएँ । उसको पसल भएको ठाउँमा ठुलो बिल्डिङ् बनेको थियो र त्यहाँ अहिले हार्डवयर पसल थियो । कसैले पनि मलाई माया कहाँ गई भनेर बताउन सकेन । त्यसपछिका करीब चार बर्ष म जनयुद्ध र फौजी कारवाहीमै ब्यस्त भएँ । बिस्तारै मायाका यादहरु जीवनबाट ओझेल पर्दै गए ।

माओवादी पार्टीमा रहँदा दाङ्, सल्यान्, अर्घाखाँची र पाल्पा आक्रमणमा सहभागी भएँ म । पाल्पा सदरमुकाम तानसेनमा पार्टीले केही ब्यक्तिको सफाया गरेपछि भने म पार्टीको जिम्मेवारीबाट राजीनामा दिएर सैन्य मोर्चा त्यागी राजनीतिक मोर्चामा सहभागी हुन थालेँ । तानसेनको घटनासँग मेरो केही असहमति रह्यो केही कुरा मैले चाहेर पनि गर्न सकिन । जायज कुरालाई कुल्चेर नाजायज कुरालाई समर्थन गर्नु मेरो नैतिकताले दिएन । आफ्नै आँखा अगाडि निर्दोष मानिसलाई समातेर मारिएपछि मलाई पार्टीको फौजी लाईन र बिरोधी सफाया प्रबृत्ति प्रति बितृष्णा उत्पन्न भयो । पछि पार्टीले राजनीतिक लाईन बदल्यो र नेकपा माओवादी खुल्ला राजनीतिमा प्रवेश गर्यो । लगत्तै पार्टी संसदमा प्रवेश गरी सरकारमा पुग्यो । जनजीविका र बर्ग संघर्षको मुद्दालाई पाखा लगाएर अवसरबादी पथबाट पार्टी गुज्रिन थालेपछि मैले पार्टीका सबै जिम्मेवारीबाट राजीनामा दिई स्वतन्त्र जीवन यापन गर्ने निर्णय गरें ।

पार्टी जिम्मेवारीबाट राजीनामा दिए लगत्तै काठमाडौँबाट घर जान बस चढें । तनहुँ खैरेनीटार आईपुगेसी एक जना बिधवा महिला सानो बच्चाको साथमा बसमा चढिन् । महिला कहिँ कतै चिनेको जानेको जस्तै लाग्यो तर यही हो भनेर ठम्याउन सकिन । एकैछिनमा ति महिला मेरै आडको सिटमा बस्न आईपुगिन् । जब ति महिला मेरो आडैमा बसिन् मेरो होसले ठाउँ छोड्यो । मैले उनलाई राम्ररी चिनें तर उनले मलाई चिनिनन् । म पहिला पातलो मान्छे थिएँ अहिले मोटाएको थिएँ, दाह्री पालेको थिएँ चस्मा पहिरिएको थिएँ । त्यसैले उनले मलाई चिनिनन् । यी महिला पहिला हल्का र छरितो जीउडालकी, हल्का कालो बर्णकी तर चम्किली अनि आकर्षक थिईन् तर अहिले पातलो शरीर, फुस्रो रंग उडेजस्तो अनुहार र उस्तै कपडाको रंग पनि । उनलाई चिनेपछि म स्तब्ध भएँ । चार पाँच बर्षिय बच्चाको साथमा मेरो आडैको सिटमा बस्ने ति महिला तिनै माया थिईन् जसको हातले बनाएको चिया नपिएसम्म कुनै समय म अफिसबाट घर जाँदिनथें । यि तिनै माया थिईन् जसको रुप, यौवन र ब्यवहारबाट प्रभावित भएर म उनको एकोहोरो प्रेममा नजानिँदो किसिमले परेको थिएँ । यि तिनै माया थिईन् जसको सम्झनाले सुरुका दिनमा कैयौं पटक म माओवादी जनयुद्धबाट भागेर घर जाने सम्म सोच्न भ्याएको थिएँ । उनले मलाई नचिनेर ठिकै गरिन् जस्तो लाग्यो किनकी चिनेको भए उनले अतितका पुराना घाउ कोट्याउने थिइन् र सायद त्यसको पीडा उनले भन्दा बढी मैले सहनु पर्थ्यो । अथवा उनले मेरो अतितको बारेमा सोध्ने थिईन् र सायद मनमनै मलाई धोकेबाज पो भन्ने थिईन् कि ! किनकी मलाई अहिले पनि याद छ उनले कहिल्यै ब्यक्त गर्न नचाहे पनि उनी मलाई प्रेम गर्थिन् ।

बस आफ्नो गन्तब्यमा अगाडि बढ्दै गयो । म उनीसँग गफिन सुरु गरें । मलाई उनी र उनको जीवनमा बितेका पाँच/छ बर्षमा के के भए जान्न मन भयो । उनले पनि एक अपरिचित मानिससँग आफ्ना दुःखका पैया फुकाउन थालिन् । उनका प्रत्येक आवाजमा दुःख, असन्तुष्टी र पीडा मात्रै भेटें मैले । कतिचाँडै उनी बिबाहित र बिधवा पनि भईछन् कठै । कति चाँडै समयले कोल्टो फेर्दो रैछ !! उनको जीवनको रुखका हरिया पातहरु कति चाँडै ओईलाएछन् ? कुन खडेरीमा परेर उनका सपनाहरु बिपना हुन नपाई झरेछन् ? मनमा अनेक प्रश्नहरुले दोहोरी खेल्न थाले । उनको दुःखसँग एकाकार हुन मन लाग्यो मलाई । हुन पनि कुनै समयमा आफूले मन पराएको मान्छे जिन्दगी र तकदिरको खेलमा हारेर पछारिई रहेको देख्दा म कसरी निरपेक्ष रहन सक्थेँ र ? उनले आफ्नो बिहे भएदेखि आज सम्मका सबैकुरा बताउँदै गईन् । जब उनले माओवादी द्वारा आफ्नो पतिको हत्या गरिएको घटनाका बारेमा बताईन् मैले आफू बसेको जमिन भासिएको महसुस गर्न थालेँ । आज आएर थाहा भयो उनको पति तिनै अभागी ब्यक्ति थिए जसको हत्या मेरो पार्टीले मेरै आँखा अगाडि गरेको थियो । पाल्पामा शिक्षक सेवामा रहेका उनका पतिलाई सुराकी गरेको आरोपमा मेरै पार्टी माओवादीले पक्रेको थियो । मलाई थाहा थियो उनी निर्दोष थिए । पहिलो पटक पक्राउ पर्दा मैले नै उनलाई भगाएको थिएँ तर दोस्रो पटकमा मैले बचाउन सकिन उनी मेरै अगाडि मारिए । बिरोधीहरुले उनी सेनाको लागी काम गर्ने सुराकी भएको भन्दै पटक पटक उनी बिरुद्ध सुराकी दिएका थिए । एउटा सामान्य नागरिकले यसरी अनाहकमा ज्यान गुमाउनु परेको तानसेन घटनाको साक्षी बनेको त्यै घटना पछि नै मैले माओवादी सैन्य बिभागका महत्त्वपूर्ण जिम्मेवारीबाट राजीनामा दिएको थिएँ । आज म पार्टीबाटै राजीनामा दिनुको थुप्रै कारणहरुको पृष्ठभूमिमा त्यो हत्याकाण्ड पनि एक थियो ।

माया जतिजति आफ्ना जीवन कहानी सुनाउँदै जान्थिन् म उति उति पग्लँदै गैरहेको थिएँ । यी उनै माया थिईन् जसलाई म मन मन्दिरमा सजाएको थिएँ । कुनै समय म यिनैसंग प्रणय जीवनको कल्पना गरेर रोमान्चित हुने गर्दथें । यिनीसँगको सामिप्ताले म भित्र उत्तेजना र उद्वेगको बाढी आउने गर्दथ्यो । म उनको सामिप्यता चाहन्थें उनी डराउँथिन आफ्नो परिचय लुकाउँथिन् । तर आज... म उनीसँग भागिरहेको महसुस गर्दैछु । म कसरी भनुँ कि म उही अर्जुन सर हुँ जो आफ्नो मन परेको मान्छेलाई बिधवा भेषमा देख्दा पनि रुन सकेको छैन । म कसरी भनुँ कि म उही अर्जुन सर हुँ जो हिजो जसको परिचय खोज्दै दिनहुँ चिया पसलमा धाउने गर्थ्यो आज उसैको सामुन्ने आफ्नो परिचय लुकाउन खोज्दैछ । मलाई उनीसँग होइन आफैसँग डर लाग्यो आफै हराए झैं लाग्यो भिडमा । उनले मेरो परिचय जान्ने कोशिश पनि गरिनन् ।

बोल्दै जाँदा उनका परेलीमा आँसु छचल्किरहेका थिए । त्यो आँसुमा मैले उनको बिगत देखें बर्तमान देखें अनि धुर्मैलो भविष्य देखें । उनले माओवादीलाई आफ्नो निर्दोष पतिको हत्यारा भनिरहँदा मैले आफ्नो निधारमा पनि त्यो रगतको छिटा लागेको महसुस गरें । निधार छामें- चिडचिड पसिना आएको रहेछ । सिकारीको जालमा परेको मृग झैं म भित्रभित्रै मरिरहेको थिएँ । कतै उनले मलाई मेरो बारेमा मलाई सोधिन् भने ? या चिनिन् भने ? म उनको नजरमा हत्यारा हुनेछु या धोकेबाज ? उनले मेरो बारेमा सोधीन् भने म आफ्नो परिचय के भनेर दिऊँ ? आईएनजिओ को पूर्व कर्मचारी अर्जुन सर या पूर्व माओवादी लडाकु, उनको पूर्व प्रेमी या उनको सपनाहरूको हत्यारा ? वास्तवमा म आफै परिचय बिहिन भैसकेको थिएँ । उनको अनुहार हेर्नै सकिन ।

बस दमौली आइपुग्यो । ''हवस्त...राम्रोसँग जानुहोला" यति भनेर म बसबाट ओर्लिएँ । उनको काखको बच्चाले म बसबाट ओर्लने बेलासम्म मलाई हेरि रह्यो ।

यो कस्तो परिचय ? परिचित भएर पनि अपरिचित भएँ म आँफैसँग अनि आफ्नै मायासँग । मलाई माफ गर है माया म तिम्रो जीवन कथा अब कहिल्यै सोध्ने छैन ।
धन्यवाद !!!

कथाकार-अजित क्षेत्री
मिति-05-07-2016
नोट-कथाको कपिराइट कथाकारमा निहित 

Ajar Amar Geetharu अजर अमर गीतहरू (All Episodes of June 2016) : Download

NepaliTalim | 3:25:00 PM | 0 comments
Ajar Amar Geetharu 
Sunday, Monday, Thrusday 
अजर अमर गीतहरू  


चिसापानी नेपाल ब्लग राष्ट्र गायक, रचनाकार तथा संगीतकार अम्वर गुरुङ्ग प्रति सआदर हार्दिक श्रद्धाञ्जली ब्यक्त गर्दछ । 

नमस्कार साथीहरु,

नेपाली गीत संगीतमा लाग्नुभएका सबै श्रष्टाहरुप्रती आदरका साथ उज्यालो ९० नेटवर्कको कार्यक्रम प्रकास सायमीको साथमा हरेक हप्ताको आईतवार , सोमबार र विहिबार प्रसारण हुने नेपाली कालजयि गीतहरुको कार्यक्रम अजर अमर गीतहरु सम्भब भएसम्मका श्रृंखलाहरु सुन्न र डाउनलोड गर्न मिल्ने गरेर तपाईहरु सामु लिएर आएको छु । कार्यक्रम १५ भाद्र २०७१ तदनुसार ३१ अगष्ट २०१४ बाट सुरु भएको थियो ।
Listen and Download Previous All Episodes : Click here 
Ajar Amar Geetharu (Sunday, Monday and Thursday 9.15 pm)
An entertaining radio show by Prakash Sayami with contermporary Nepali songs.
Website Source: Ujyalo 90 Network
This Month : June 2016
Episodes Previous Month : May 2016
Ajar Amar Geetharu at Youtube
Listen and Download  (Right Click and Save As)
Episode 277 : Date :- (02-06-2016)

Download : Click Here to Download
Episode 278 : Date :- (05-06-2016)

Download : Click Here to Download
Episode 279 : Date :- (06-06-2016)
Missing
Episode 280 : Date :- (09-06-2016)-Tribune to Amber Gurung

Download : Click Here to Download
Episode 281 : Date :- (12-06-2016)

Download : Click Here to Download
Episode 282 : Date :- (13-06-2016)

Download : Click Here to Download
Episode 283 : Date :- (16-06-2016)

Download : Click Here to Download
Episode 284 : Date :- (19-06-2016)

Download : Click Here to Download
Episode 285 : Date :- (20-06-2016)

Download : Click Here to Download
Episode 286 : Date :- (23-06-2016)

Download : Click Here to Download
Episode 287 : Date :- (26-06-2016)

Download : Click Here to Download
Episode 288 : Date :- (27-06-2016)

Download : Click Here to Download
Episode 289 : Date :- (30-06-2016)

Download : Click Here to Download

अाजसम्मका सबै श्रृंखलाहरू सुन्नको लागि ; Click Here to Download All Episodes from the Beginning 
Listen All Episodes on YouTube

Muktak Mala मुक्तक माला -160 (12-06-2016/2073-02-30) : Download

NepaliTalim | 3:12:00 PM | 0 comments
रेडियो भिजनको प्रस्तुती
मुक्तक बिशेष मुक्तक माला 
प्रस्तोता मदन भण्डारी
हरेक राती १०.१५ आईतबार 
12-06-2016/2073-02-30) 
Facebook Page 


नमस्कार साथीहरु,

आज मिति 2073 जेठ 30 गते तदनुसार 12-June-2016 आइतबारका दिन रेडियो भिजनको मुक्तक बिशेष प्रस्तुती मुक्तक माला लिएर कार्यक्रम प्रस्तुता मदन भण्डारी कार्यक्रमका  प्राविधिकका साथमा उपस्थित हुनुभएको छ । आउनुस कस्तो लाग्यो सुनेर फेसबुक पेजमा प्रतिकृया दिनुहोला । 
Listen and Download (Right Click and Save As)

Download : Click Here to Download
Listen at YouTube

Followers

 
Support : Chisapani Nepal Blog | Unicode Converter | Blog Author-Ram Sharan Shrestha
Copyright © 2011. Chisapani Nepal चिसापानी नेपाल - All Rights Reserved
Template Modify by Gaurab Shrestha
Proudly powered by Blogger