कविता - परदेशी जीवन (गौरब श्रेष्ठ मनकुरा)

Mero Gaurab 

नभन साथी, परदेशी भुमी, धन को, भकारि

नहुदो रैछ, घाउको पीडा, आफैलाई नपरि

बेचेर आफ्नो, प्रत्यक पल, अमुल्य समय
के गर्छौ चैन, फर्केर तीम्ले, जीबन, नै नरहे

पैसाकै पछि, दगुर्दै आज, जीबन, मारेर
नरहे माटो, फुल्दैन फूल बालुवामा सारेर

नभन साथी, परदेशी माटो सुखको, संसार
गरेर केही, देशैमा आफ्नो, मनलाई, सम्हाल

बेचेर धेरै, कमाउनु थोर, अनिद्रा रातमा
धेरैले जीबन, बनाए बेकार, पैसाको मातमा

आफन्त टाढा, मायाको आशमा, छटपटी हुदो,हो
सम्झेर पनि, त्यो गाँउघर, मनकति रुदो हो

नभन साथी, बिदेशको भुमि खुसिको मुहान
नढलि साँझ नबीति आज, हुदैन बीहान

नगर रहर, गएर बीदेश, कमाउने चाहामा
जीबन तीम्रा, जानेछ खेर, पिडा र डाहामा

छोडेर आफ्ना, आफन्त सारा, एक्लै हुनलाई
नगर रहर, बनेर बगर, एकलै रुनलाई

नसोच साथि, पराईभुमि, धन फूल्ने फूलबारि
टिप्नलाई फूल गरेर भूल नबेच घरबारी

नखोज फस्न, बुझेर पनि, धमिलो पानीमा
दु:ख र पिडा अरु क्यै छैन बिदेशी भुमीमा

फूलेको एउटा, फूलनै काफी यो जग हसाँउन
प्रशस्त छन यी दुई हात संसार बसाउन

हटाउ छाँया बीदेशको माया पखाल तनदेखी
भुलेर धन त्यो लोभी जन बाँचौन मनखोली

लन्डन् र पेरीस् अरबको सपना नराखआँखामा
नर्बिस तीमि जन्मेको थीयौ त्यै भीरपाखामा

दुई दीने जीबन आज र भोली पर्सी के हुनेहो
मरेर जादा केही हुन्न साथमा एकलै जानेहो

मनको चैन त्यो धन हैन सन्तुष्टी पलभरको

रमाउदै मन गायको पल सझना जीबनको

(गौरब श्रेष्ठ मनकुरा)

साथमा उहाँकै आवाजमा एक गजल तल सुन्नुहोला 
गजल
खोज्यो भने भगवान भेटिन्छ
मान्छेमा पनि इमान भेटिन्छ