कविता "म पोखिन्छु " - खकेन्द्र साउद समर्पण (19-09-2013)

म पोखिन्छु

छताछुल्ल हुन्छु
चारै तिर फैलिन्छु र भिज्छु माटोमा
जब मेरि आमाका
मेरि प्रियाका
निदोष आवाजमा भरिएका
थुप्रै चाहानाका झोला फुक्छन मेरो अगाडि|


बाबाको गगन चुम्बि सपना
डक्टर बन्नु बाबु ,ईन्जिनिएर बन्नु
सबैको अगाडि
मेरो नाम उभ्याउनु र भन्नू
मेरो बाबा  कर्णध्वज हो
तर बाबा
आज सोध्नेलाई भन्छु
म बहादुर का बेटा हुँ
मैले सबे कुरा मिचेको बस सबै कुरा|


आज प्रतेक गल्लि च्याहार्छु अनि सम्झिन्छु
बाबु पढेर ठुलो मान्छे बन्नु है
पोलिन्छु र रन्थनिन्छु
र भन्छु
बाबा छोरो ठुलो मान्छे बनेको छ
गगनचुम्बि महलका गल्लि गल्लिमा डन्डा पिटेको छ
बिहान नहुदै काला मुख बाट थुप्रै गालि खान पाएको छ
तपाईले भन्नु भएझै
बाबु एकदमै ईमान्दार बन्नु है
हो त तेसैले त ति काला मुहार लाई
दुई हात जोडि नमस्कार गर्न कैले भुल्दिन बाबा|


आँखा चौबिसै घण्टा नझिम्काई
यो मुखले ऐयाको स्वर पनि फुक्न पाएको छैन
खाई नखाई गरि सेवा मा  तल्लिन छु
तर फरक यति हो गरिबको सेवामा फुकेका तपाईका आवाजलाइ
चिल्ला कारमा ठेलिएका बदन हरुमा लिपेको छु|

याहा अमिट केहि रहेनछ
कुहिरोमा पनि ध्वासै लागेर
स्वात्तै कालो भएको छ
फलाम जस्तो बलियो धातु पनि
जाबो खियाको शिकार हुदो रहेछ
दिन त फिर्नेरहेछ
सागर सागर भन्छन
खडेरिमा सुकेर आधै हुन्छ
बर्षातमा छल्किन्छ
अब म पनि तेहि दिनको प्रतिक्षामा
यि सुनौला दिनको
जसले झोला भरि सपना पुरा गरि आउनेछ !!